Élan
Élan – een woord dat staat voor innerlijke beweging, een subtiele kracht, een gevoel dat zich niet laat vastleggen maar wel laat zien. In deze tentoonstelling ontmoeten het werk van Isa Roelink en Suzanne Jongmans elkaar in een verstilde dialoog van textuur, tijd en transformatie.
Beide kunstenaars maken verstilde portretten van vrouwfiguren die zich onttrekken aan tijd en plaats. Hun werk is niet realistisch, maar geladen met gelaagde betekenissen: herinnering, identiteit, kwetsbaarheid en kracht. In Élan komen hun oeuvres samen in een tentoonstelling die je niet uitlegt, maar die je raakt – via huid, stof, stilte en blik.
Isa Roelink
Isa Roelink (NL) maakt zintuiglijke, archetypische portretten waarin mythische vrouwfiguren centraal staan. Haar beelden balanceren tussen droom en werkelijkheid, fotografie en sculptuur. Ze werkt met zachte materialen, verstilde houdingen en subtiele texturen die een innerlijke wereld oproepen.
Roelink is een opkomende naam binnen de Nederlandse kunstscene. Ze had recent een solotentoonstelling in het Amsterdam Museum, waar haar werk werd geprezen om de intieme, haast sacrale sfeer. Eerder was ze te zien bij o.a. Unfair Amsterdam, Museum Kranenburgh, en maakte ze indruk met haar presentatie op This Art Fair. Haar werk bevindt zich in particuliere en museale collecties.
Suzanne Jongmans
Suzanne Jongmans (NL) geniet internationale bekendheid om haar verstilde portretten, die qua beeldtaal herinneren aan oude meesters als Holbein en Rembrandt. Ze creëert haar eigen kostuums van gerecycled materiaal – schuimrubber, verpakkingsplastic, textielrestanten – en legt die vast in minutieus gestileerde fotografie. Zo ontstaat een hedendaagse vorm van stilleven én een subtiele maatschappijkritiek.
Jongmans exposeerde o.a. bij Museum de Fundatie, Fotomuseum Den Haag, Museum Rijswijk en internationaal bij galeries in Parijs, Zürich, Miami en New York. Haar werk is opgenomen in internationale collecties en werd gepubliceerd in o.a. The New York Times, Vogue Italia en L’Officiel.
Élan nodigt je uit tot traag kijken. Tot het voelen van stof met je ogen. Tot het herkennen van iets ouds en iets eigens in de vrouwfiguren die je aankijken – soms krachtig, soms breekbaar. Isa en Suzanne tonen elk op hun eigen manier hoe beeld een drager kan zijn van het onzegbare.