In gesprek met… Annemarie Vink en Dominique Panhuysen

Laten we eerst even kennis maken. Dominique, wanneer wist jij dat je fotograaf wilde worden?

Dominique: Als kind was ik al gefascineerd door kijken en observeren. Ik herinner mij nog goed het fotoboek ‘The Family of Man’ van Edward Steichen, daar kon ik uren doorheen bladeren. Mijn eerste cameraboxjes kreeg ik toen ik 12 jaar was. Toch ben ik in eerste instantie niet naar de kunstacademie gegaan voor fotografie maar kwam ik later wel weer terecht bij die eerste liefde.

Fotografie betekent veel voor mij. Ik kan mij niet voor kunnen stellen dat ik geen foto’s meer zou maken. Door het oog van de camera, door de zoeker verbind ik mij met mijn omgeving. De foto’s tonen mijn verhouding met de wereld. Met de mensen en dingen die ik ervaar.

• 

Annemarie: Dat is zo bijzonder aan het werk van Dominique, zij ZIET dingen! En dan drukt ze óók nog eens op het juiste moment en de beste plaats op die knop. Ze is opmerkzaam en daarom zie je in haar foto’s altijd iets onverwachts, het markante in een situatie.

Dominique: Annemarie kijkt ook ontzettend goed. Net als ik vindt ze haar onderwerpen in haar omgeving, maar werkt ze dan groot uit. Monumentaal, met veel aandacht voor detail. Daarmee laat ze je anders naar de dingen kijken, en zien hoe belangrijk die alledaagse dingen kunnen zijn. Vaak laat ze delen uit haar werk onuitgewerkt, blanco. Dat is typisch Annemarie, ze geeft daarmee ruimte voor innerlijk beeld.

En jij Annemarie, zat het er bij jou ook al zo vroeg in?

Annemarie: Al sinds ik mij kan herinneren wil ik tekenen en dingen maken. Toch was het niet mijn plan om kunstenaar te worden. Eigenlijk had ik mij na de middelbare school ingeschreven voor de opleiding creatieve therapie, iets waar het storm liep in de jaren ’80, maar ik werd uitgeloot. Toen besloot ik naar de kunstacademie te gaan.

• 

Annemarie: Nu schilder ik nog steeds omdat het zo’n boeiende bezigheid is. Als het lukt geeft het super veel voldoening en als het niet lukt kan het mij ook niet loslaten. Steeds een stap verder. Dat is ook zo gaaf aan dingen maken; je moet steeds weer een stap verder om tot mooie, sterke werken te komen. Het beste wat me kan overkomen is mezelf verrassen tijdens het maakproces. De balans van controle houden en loslaten. Eigenlijk een metafoor voor het hele leven.

Dominique: Dat zie je goed in jouw werk. Het is onderzoekend en gedisciplineerd, maar ook intiem, poëtisch en bezield.

Inmiddels werken jullie een tijdje samen, waarom werkt deze samenwerking?

Dominique: wij werken goed samen omdat we een verwante manier van kijken hebben. Eenzelfde manier waarop wij onze omgeving benaderen. Letterlijk wat we zien, wat ons opvalt, maar ook hoe we de dingen zien en beleven. Het is fijn om dat te kunnen delen en vast te leggen. Het gaat eigenlijk vanzelf.

Annemarie: wij delen inderdaad een interesse en waardering voor dezelfde dingen, zoals het opvallende en bijzondere in het alledaagse.

• 

Dominique: wat de samenwerking voor mij bijzonder maakt is dat Annemarie zo aandachtig naar mijn werk heeft gekeken en dit op haar persoonlijke manier heeft geïnterpreteerd. Dat is waarom ik zo graag met haar samenwerk aan dit project Please paint my picture. Door haar interpretatie kijk ik weer anders naar mijn eigen werk.

Annemarie: ondanks dat de werken op elkaar lijken, laten we andere dingen zien. Op deze manier verbreden we onze kijk op het onderwerp, en we drukken ons natuurlijk uit in een ander materiaal. Het voelt zo: Dominique kaart in haar werk het onderwerp, het beeld, aan. Ze zegt ‘kijk, dit zag ik daar op dat moment’ en vervolgens weid ik er lekker over uit en zeg ‘kijk toch eens hoe aandoenlijk, zielig en mooi dat was’. Zo krijgt het beeld een volgende laag.

Denk je er wel eens over na waar de werken terecht komen na deze expositie?

Annemarie: hopelijk bij iemand die ervan gaat genieten of juist iemand die er op een of andere manier door getriggerd wordt. Bij iemand die het boven de bank hangt of er juist weer heel andere dingen in ziet dan wij. Het maakt eigenlijk niet uit, elke reden is goed. Fantastisch is het wanneer het werk goed genoeg is om erover te praten, dan maakt het iets in je los.

Dominique: Ik hoop dat de werken als tweeluik ergens terecht komen, dus de foto én het schilderij. Naast elkaar om de verschillende interpretaties goed te zien of juist verderop op dezelfde locatie zodat je misschien denkt ‘hé, dat werk had ik toch al gezien?’ Zo word je verrast door “hetzelfde” werk in andere vorm en op een andere plek.

• 

Dominique: veel van mijn fotoreportages maak ik in opdracht, je weet dan altijd van tevoren voor wie je het werk maakt en waar het terecht komt. Dat is met vrij werk wel anders, hoewel wij bij het maken van deze werken al wisten dat Please paint my picture bij Kunst Centrum Haarlem gepresenteerd zou worden. Werk in de collectie van een kunstuitleen is prettig omdat het daar beschikbaar is voor kunstminnende mensen. Het biedt kunst op een laagdrempelige, toegankelijke en betaalbare manier.

Annemarie: De kunstuitleen vind ik een geweldige plek. Eén van tijdelijke, intensieve relaties tussen lener en werk. Soms zelfs uitlopend op een band voor het leven.

De duo tentoonstelling Please paint my picture met werk van fotograaf Dominique Panhuysen en schilder en tekenaar Annemarie Vink is tot en met 10 april te zien in onze expositieruimte. De kunstwerken uit deze tentoonstelling zijn op dit moment alleen te koop.

Je kunst deze tentoonstelling bezoeken op afspraak. Voor een afspraak bel je tijdens openingstijden naar 023 532 7895 of plan zelf je afspraak in onze online agenda.

Ontmoet de kunstenaar! Op de vrijdagen 26 maart en 9 april is Dominique Panhuysen ’s middags tussen 13 en 17 uur aanwezig om je rond te leiden in de tentoonstelling. De week ertussen op vrijdag 2 april neemt Annemarie Vink het stokje van haar over. Heb jij een vraag voor één voor deze kunstenaars, of wil je je rond laten leiden? Maak dan een afspraak voor één van deze dagen.

Ben je op zoek naar werk om te lenen, neem dan eens uit kijkje in de online kunst catalogus van onze kunstuitleen.